اسم خيلي چيزها و کس‌ها را مي‌شود روي خيابان‌ها ديد، درست مثل تهران. برعکس فيلم‌هاي آمريکايي که آدرس خانه‌ها در نيويورک يا لندن يکي دو تا عدد است و بس. مثلاً خيابان فلان برادوي پلاک صد. من ترجيح مي‌دهم اسم آدم ها و پرنده‌ها و گل‌ها و اين چيزها را روي محله و کوچه و خيابان بگذارند. حتي اگر هر چند سال يک نفر بيايد روي کار و اسم‌ها را عوض کند.