همه ما دو زندگي موازي داريم: يكي همين زندگي كنوني‌مان و ديگري همان كه حس مي‌كنيم بايد مي‌داشتيم يا هنوز هم ممكن است داشته باشيمش. با وجود تمام تلاشي كه صرف زيستن در لحظه مي‌كنيم، آن زندگي نازيسته به حضور گريزناپذير مي‌ماند، به سايه‌اي كه گويي قدم‌به‌قدم ما را دنبال مي‌كند؛ و همين ممكن است تبديل شود به داستان زندگي ما: مرثيه‌اي در سوگ نيازهاي برآورده نشده و ميل‌هاي قرباني شده. افسانه استعدادهايمان ما را افسون مي‌كند؛ اين افسانه كه مي‌توانيم چه‌جور آدمي شويم و چه‌ها كنيم. و اين مي‌تواند زندگي ما را به يك ناكامي هميشگي و بي‌پايان تبديل كند. اما اگر شكست را از اين معادله كنار بگذاريم چه؟