قرار است چه كسي تربيت شود يا چه كسي را تربيت كنيم؟ خودمان يا ديگران؟ منظور از ديگران چه كساني است؟ فززند؟ همسر؟ پدر؟ مادر همسر؟ دوست؟ همكار؟ رئيس؟ همسايه؟ استاد؟ دانشجو؟ ساده‌ترين و عمومي‌ترين پاسخ تربيت فرزند است. پرسش اين‌ است كه آيا تربيت فقط مخصوص فرزندان است؟ آيا فقط والدين فرزندان را تربيت مي‌كنند؟ مولفان اين كتاب بر اين باورند كه تربيت مختص به فردي خاص نيست و همه را شامل مي‌شود. ما در هر زمان و مكاني ، مي‌توانيم هر كسي را تربيت كنيم؛ از خودمان گرفته تا ديگران. براي مثال، اگر نيازهاي همسرمان را تشخيص دهيم و به موقع و مناسب برآورده‌شان كنيم، بستري فراهم كرده‌ايم كه قابليت‌هاي مثبت جسمي، شناختي، فرهنگي، هيجاني، اجتماعي، اخلاقي و معنوي‌اش شكوفا شود و به همين ترتيب او را تربيت كرده‌ايم. اگر براي خودمان بستري فراهم كنيم كه اين موجب شكوفايي توان‌مندي‌ها و قابليت‌هاي هفت‌گانه‌ي ما بشود، در حال تربيت خودمان هستيم. به‌طور كلي، روابط ميداني براي تربيت هستند و در هر رابطه‌اي مي‌توانيم خودمان و طرف مقابل‌مان را تربيت كنيم. تربيت اين‌جا اكنون و با هر فردي ممكن است رخ دهد.