اهمیت سینمای فرهادی، مشخصا از چهارشنبهسوری به بعد، تلاش برای درونی کردن خود بحران گسست است. کوشش برای درونی کردن تجربه ناکام ایده گسست و جدایی روایت تاریخی 1376 درون روایتهای از هم گسیخته. حرکت سینمای او، حرکت بطنی این گسست و جدایی تا اعماق روایت است؛ رسوب بطئی این گسست و جدایی تا اعماق روایت است، رسوب بطئی این گسست در دل خود روایت؛ روایتهای از هم گسیخته، گسستها و جداییها که خود نیز مبتلا به گسست میشوند. سینمای فرهادی نام خاص این پروسه گسست و جدایی تاریخی است که از 1376 شروع میشود، ادامه مییابد، دچار لختی و رخوت میشود و سپس وقفه و سکته، اما بالقوگی آن جامعه را از درون دچار گسست و جدایی میکند. سینمای او دقیقا بر حول و حوش این لبه تیز، خطرناک، شکننده و سست پرتگاه گسست فعال میشود، نقطهای که سینمای ایران عمدتا برای عدم مواجهه با خطرات آن، یا با توسل به طناب مهار معنا و بیمعنایی بر لبه آن میایستد یا اساسا، خود را از ایستادن بر لبه آن معاف میکند.
