نگاهي کوتاه به ادبيات قرن نوزدهمين‌شان مي‌دهد که در آغاز اين قرن نگاه‌هاي فردگرايانه و آزادي محور رفته رفته به نگاه‌هاي جمع گرايانه يا عدالت محور نزديک شدند و اساسا پس از مدتي نسبتاً مديد جامعه اهميت خود را بازيافت از اين رو خوانش ديدگاه‌هاي نويسندگاني واقع گرا و اجتماعي چون انوره دو بالزاک که در تاريخ ادبيات به داشتن افق ديد واقع گرايانه و جمع گرا شهره هستند اهميت دو چندان ميابد باز نمايي دردها دو گسل‌هاي اجتماعي با نگاهي انتقاد آميز ويژگي آثار اين چيره دستان ادبيات قرن نوزدهميست بالزاک با تأثير پذيري از انگاره‌هاي ادبي کاتوليسيسم جامعه نگر تلاش دارد تا ديدگاه‌هاي رئاليستي خود را به مخاطب انتقال دهد و به او ياد آور شود که امر اجتماعي بايد در ميان دغدغه‌هاي ما حرف اول را بزند و آن اديبي که نگاه عرفاني و درون نگر دارد فايده‌اي به حال جوامع نخواهد داشت و جز ايده‌هاي رمانتيک و غير واقعي ناشي از برخي توهمات سخن ديگري براي گفتن ندارد جالب آن که واژه‌ي بوروکراسي اولين‌بار در اين رمان استفاده شده و آن نوعي حکومت بود که صرفاً بر پايه نظامات پيچيده اداري و کاغذ بازي‌هاي غير ضرور شکل گرفته که معمولاً آميخته با فساد است.