ما يك خانواده فرهنگي هستيم و هر يك بنا به مشغله‌ي ذهني‌مان (من با شعر و داستان، زنم با داستان و پوپك با شعر و حسين: كتابخواني جدي) وقتي اثر را مي‌نويسم، خانواده با علاقه؛ اولين شنونده آن اثر است به قصد آراستگي و پيراستگي بيشتر. بنابراين من تمامي اين داستان‌ها را شنيده، سپس به دقت خوانده‌ام. اهميت اين داستان‌ها در روايت بي‌واسطه‌ي نويسنده از دنياي زنان است با بياني دلير و استوار و هيجاني كه پس پشت آن تفكر دايمي نسبت به سرنوشت انسان معاصر جريان دارد. انديشيدن به موقعيت انسان چند ساحتي، بن مايه‌اي است كه قصه‌ها بر آن استوارند؛ خواه حالت افسانگي يافته باشند خواه از واقعيت موحش روزانه برآمده باشند. ويژگي ديگر، جوشش شعري ناپيدائي است كه بن مايه‌ي داستان‌ها را شكل مي‌دهد، يك شاعرانگي فرزانه‌وار كه از نظر ساختار، هم از نظر مضمون و مفهوم به آفرينش ادبي طراوت مي‌بخشد. باور دارم اين داستان‌ها متعلق به دنياي مدرن و بيشتر معطوف به فرهنگ خودمان است و از اين نظر خواندني و انديشيدني. اين نوع ادبيات پيشنهاد لذت همدلي و آزادي خيال‌ورزي بين نويسنده و مخاطب است.