ادبيات ستيرنده با بهره‌گيري از نظريه‌هاي روبرت وسنو، رندال كالينز، ميخائيل باختين و منصور معدل، شيوه‌ي شكل‌گيري و محتواي ادبيات داستاني سياسي دهه‌هاي چهل و پنجاه را در بستر تحولات گفتماني جامعه ايران در اين دو دهه مي‌كاود، و با تحليل رمان‌هايي از احمد محمود، سيمين دانشور، صادق چوبك، ابراهيم گلستان و جلال آل‌احمد نشان مي‌دهد كه چگونه گفتمان‌هاي جامعه شكل و محتواي اين آثار را رقم زده‌اند. اين مطالعه‌ي بينارشته‌اي محل تلافي جامعه‌شناسي، ادبيات، زبان‌شناسي و تاربخ است و ذيل شاخه‌ي وجديدي از جامعه‌شناسي ادبيات جاي مي‌گيرد كه مي‌توان آن را «جامعه‌شناسي ادبيات داستاني سياسي» ناميد.