پاي مرگ به خانه‌ام باز شده بود. قوانينش با نيرويي هولناک زندگي دوباره را پس مي‌زد. دلم لک زده بود براي بچه‌هاي خانه بغلي، براي آن بدن ‌هاي کوچک و خستگي‌ناپذيرشان که سرشار از حيات و سرزندگي بودند. ساعت تقريباً يک بود و من، با چشم‌ هايي خيره به يک نقطه، هنوز بيدارِ بيدار بودم. به نظرم رسيد کسي توي آشپزخانه اين‌ور و آن ‌ور مي‌رود، شايد هم صداي پچ‌ پچ بود، اما اين خيالات صرفاً به‌خاطر اين بود که ساعت خوابم عقب افتاده بود و حتماً بايد قبل از ساعت دو مي‌خوابيدم، يعني قبل از ساعتي که با فرارسيدنش مناطـق قحطي‌زده، کمپ ‌هـاي مهاجران، ايـن سيـاره روبـه‌ويـراني و تمام صفات پست و خطاهايم بي‌وقفه پيش چشمم ظاهر مي‌شدند و آزارم مي‌دادند.