رمان آناکارنينا نوشته‌ي لي‌يو تولستوي، نويسنده‌ي روس است و سروش حبيبي آن را به فارسي برگردانده است. اين کتاب براي اولين بار در سال 1878 به چاپ رسيد و خود تولستوي آن را اولين کتاب واقعي خود مي‌دانست. آناکارنينا رمان پيچيده‌اي است که بيش از دوازده شخصيت اصلي دارد. موضوع رمان در مورد خيانت، ايمان، خانواده، جامعه‌‎ي اشرافي روسيه، ازدواج، آرزو و زندگي روستايي است. داستان در مورد رابطه‌ي خارج از ازدواج آنا با افسري جوان به نام ورونسکي است. اين رابطه رسوايي زيادي براي هر دو به همراه مي‌آورد و بيشتر موجب فروپاشي روابط و زندگي آنا مي‌شود. يکي از اصلي‌ترين مضامين رمان اين است که: «هيچ‌کس نمي‌تواند شادي خود را بر روي درد و رنج شخص ديگر بنا نهد.» به گفته‌ي بسياري، شخصيت لوين در رمان درست مانند شخصيت اصلي تولستوي است. انگار که نويسنده عقايد خود را از زبان اين شخصيت به مخاطب عرضه مي‌کند. از طرفي نام تولستوي لي‌يو است و نام خانوادگي روسي لوين هم‌معنا با لي‌يو است. لوين از کيتي به همان روشي خواستگاري مي‌کند که تولستوي از سوفيا (همسرش) خواستگاري کرده است. هم‌اکنون تولستوي را به عنوان نويسنده‌اي مشهور مي‌شناسند؛ اما او در دوران خود يک مبدع بزرگ در زمينه‌ي نويسندگي بود. استفاده از مونولوگ دروني امروز شايد امري عادي باشد؛ اما خود تولستوي براي اولين بار در رمان آناکارنينا از آن استفاده کرد. روشي که باعث مي‌شود شخصيت‌ها بدون واسطه در مورد افکار و احساسات خود صحبت کنند. نويسنده‌هاي پيشين مانند شکسپير در نمايشنامه‌ها از اين روش استفاده مي‌کردند؛ اما هيچ‌گاه در رمان‌ها از آن استفاده نشده بود. مونولوگ دروني باعث همدلي زياد مخاطب با شخصيت مي‌شود و باعث مي‌شود از نزديک انگيزه‌هاي شخص را درک کنيم.