کتاب آشپزي دوره صفوي نوشته با اهميت ايرج افشار است. افشار در اين کتاب تلاش کرده است تا صورت بندي دقيقي از شيوه آشپزي ايراني در دوره صفوي را ارائه دهد. برخي از پژوهشگران در آشپزي 3 مکتب مادر را پيشنهاد کرده اند: ايراني، چيني و رومي. آشپزي ايراني به معناي يک هنر ظريف، مانند فرش ايراني، اساسا هنري است توده اي، که در خانه هاي مردم ساده يا حتي فقير و به دست زنان و دختران شهرها و روستاهاي اين سرزمين پرورانده شده است. مکتب ايراني، به جز تفاوت در مکتب غذايي، در شيوه پخت و آداب سفره هم ممتاز است و در اين هر 3 مورد منابع و کتاب هاي فراوان از قرن ها پيش موجود است. آشپزي دوره صفوي دربرگيرنده 2 رساله درباب آشپزي از عصر صفويه است: کتاب اوّل به نام «کارنامه» تأليف حاجي محمدعلي باورچي بغدادي است که آشپز يکي از بزرگان روزگار خود بوده و اين اثر را در سال 927 ق. هنگام سفر به اردبيل نگاشته است، و کتاب دوم «مادّة الحيوه» نام دارد که تأليف نورالله آشپز است و حدودا 76 سال پس از رساله اول نوشته شده و شامل مطالبي درباره طبخ غذاها و معرفي انواع خوراکي هاي آن دوره است. مصحّح بزرگ کتاب، ايرج افشار، در مقدمه اين اثر کتاب شناسي جامعي از متون قديم آشپزي ارائه کرده است.