«شفقت در تمام شکل‌هایش نوعی ترحم به خود است.» این جمله به‌خوبی بدبینی رایج نسبت به مهربانی را توضیح می‌دهد، این‌که مهربانی یا شکلی والا از خودخواهی است (که به لحاظ اخلاقی غرورآفرین و در باطن سودجویانه است) یا پست‌ترین شکل ضعف (به این معنی که مهربانی روشی است که افراد ضعیف از طریق آن بر افراد قوی مسلط می‌شوند). اگر انسان‌ها را ذاتا رقابت‌طلب و درنتیجه متمایل به خودبرترانگاری بدانیم، کمااینکه تشویقمان می‌کنند چنین بیندیشیم، مهربانی آشکارا امری قدیمی و نوستالژیک به‌نظر خواهد رسید.
