صفت مجموعهداری که از همان کودکی به جانم افتاده بود، با گذشت زمان و در نوجوانی به ویروسی دائمی تبدیل شد. نوع ویروسی که به جان من افتاده بود با ویروسی که به جان دولتمردان میافتد، فرق داشت. برخی از مجموعهداران اصرار به داشتن همهچیز دارند و برخی تنها آثار شناختهشده را طالباند و عدهای هم بهدنبال عدد و رقماند. اما ویروس من از نوع جمعآوری ناشناختهها و کمیافتها بود. اگر چه قسمت اعظم هم من صرف صنایع گذشته ایران میشد، اما از هنر معاصر نیز غافل نبودم و چنین بود که در بخش هنر معاصر هیچگاه توفیق دستیابی به هر آنچه که میخواستم، نیافتم و از محتوای کتاب موجود فراتر نرفتم.
