هر یک از تابلوهای ورمر مکان گذر و توقف برای نگاه است، زلزلهنگار بصریای که نوعی نمایش کوچک بی اهمیت را ثبت میکند که ناگهان به رده صحنه نمایش باستان رسیده است. بازیگران نمایش جلو چشمماناند، پنجرهای که باز میشود، زنی که چنگ مینوازد، نوری که در جایی قرار میگیرد، نواری صورتی در میان گیسوان. بخش اعظم جاذبهای که نقاشی ورمر اعمال میکند به سبب مدرن بوردن این صحنههای معمایی زندگی معمولی است که پیش پا افتادگی آن و نیز کنشی معلق جایشان را به عمل دیدن میدهند.
