زمان آرام و قرار ندارد. مثل عشق بی تاب است. مثل زنان بیوه یائسه میشود. مثل دخترکان دم بخت پشت پنجره منتظر می ماند. مثل من می لرزد از ترس، از حیرانی، از سرگردانی. زمان هم روزی از کار میافتد، علی رغم میل باطنی اش می میرد و مثل جنازه روی دست مانده می پوسد.
