اما نامگذاری باومگارتن روی این حوزه، به تعبیری، غسل تعمیدی دیرهنگام بود: از آن زمان که افلاطون در جمهور ارزش تعلیمی صور متعددی از هنر را زیر سوال برد و ارسطو در پارههای بهجامانده از بوطیقای خویش اجمالاٌ از آنها دفاع کرد، زیباییشناسی بیآنکه نامی داشته باشد بخشی از فلسفه بود. به بیان مشخص، افلاطون زبان به اعتراض گشوده بودکه هنرها از حیث شناختی بیمصرفاند و جز بدهبستان تصاویر خشک و خالی امور جزئی، به جای حقایق کلی، کاری نمیکنند؛ اما ارسطو از هنرها در برابر اتهام افلاطون دفاع کرد؛ استدلال کرد که دقیقاٌهنر، یا دست کم شعر، است که حقایق کلی را به آسانی و به صورتی فهمپذیر بیان میکند، برخلافِ، مثلاً، تاریخ که سر و کارش با واقعیات جزئی است و بس.
