نویسندگان کتاب حاضر میکوشند با ارائهی شواهدی که از آثار زنان هنرمند در گوشههای تاریک و پنهان گالریها به دست آوردهاند، سیر تاریخی ظهور "کلیشهی زنانگی" را در تاریخ هنر ترسیم کنند؛ کلیشهای که با ظهور جنبش رمانتیک و شکلگیری طبقهی بورژوازی آغاز میشود و با ظهور مدرنیسم در سدهی بیستم شکل آکادمیک و تعریف شدهای در نهاد رسمی تاریخ هنر پیدا میکند. پولوک و پارکر این "کلیشه زنانگی" را عامل ساختاری مهمی در ایجاد ایدئولوژی تاریخ هنر میدانند و میکوشند با توسل به نظریههای روانه کاوانه و مفهوم "گفتمان" فوکو، نحوهی به وجود آمدن این کلیشه را در تاریخ بررسی کرده و از این طریق دست به نوعی واسازی تاریخ هنر بزنند و یا تاریخ هنر بدیلی ارائه کنند.
