مادر من زن پر طرف‌داري بود. يادم نيست از كي، اما از وقتي خيلي كوچك بودم اين را مي‌دانستم. موهاي بلند طلايي‌‌اي داشت كه هميشه تاب‌دار بود و كسي باور نمي‌كرد كه اين رنگ طبيعي موهاي اوست. وقتي مي‌خنديد، چال مي‌افتاد. مژه‌هاي فرخورده‌ پري داشت كه رنگ چشم‌هاي عسلي‌اش را پنهان مي‌كرد. بلندقد بود و هميشه كمي توپر. صدايش بلند و دورگه و خنده‌هايش ريسه‌هايي بود طولاني كه هميشه مي‌ترسيدم نفسش را بند بياورد.