هر بار كه به خانه‌ي آن‌ها مي‌رفت، هيجان‌زده بود، سه بار در هفته. گلي را براي كنكور آماده مي‌كرد. بعد از درس مي‌ماند، با هم حرف مي‌زدند و گاهي با هم سينما مي‌رفتند. لحظه‌هاي شيريني بود. وقتي به خانه بر مي‌گشت، همه فكر و ذهنش متوجه او بود، گاه خوابش را مي‌ديد، ياد و خيالش پر شده بود از صحبت‌هاي او، خنده‌هاي او، شيريني حضور او. زود راه افتاد. توي خانه دلش آرام نمي‌گرفت. باز هيجان او را گرفته بود. از خانه زد بيرون و پياده راه افتاد. از كوچه به كوچه‌ي ديگر رفت. عطر گل امين‌الدوله مشامش را پر كرد. دست دراز كرد و چند شاخه‌ي پر گل چيد. چه عطري داشت، بوي خوشش كوچه را برداشته بود. به خيابان كه رسيد، سروصداها گوشش را پر كرد. «نوبر بهار دارم، چغاله بادام» «قند و عسل دارم لبو.» «ببرين...ببرين...مالمو حراج كردم.»