جرج برکلي از همان دوره جواني‌اش با انگيز‌ه‌اي ديني و به قصد مقابله با شکاکيت و الحاد، موضعي را با رويکردي تجربي پرورش داد که مي‌توان آن را قاطع‌ترين روايت اصالت تصور ناميد: شي و تصور آن يکي است؛ بودن همان ادراک کردن است؛ آن چه ادراک مي‌شود همان واقعيت است؛ ادراک ما طيف به هم پيوسته‌اي از محسوس و معقول را با هم و همزمان شامل مي‌شود؛ جوهري وراي آن چه ادراک مي‌شود يا ادراک مي‌کند وجود ندارد؛ آن چه ادراک مي‌شود خود عالم است و آن‌چه ادراک مي‌کند آدمي و خداست، يعني چيزي به نام جوهر مادي که ما به ازاي ادراکات باشد وجود ندارد. بر کلي نفي فلسفي ماده را در نظام فلسفي‌اش مبناي مخالفت با هرگونه شکاکيت و الحاد قرار مي دهد و به شدت اصرار مي‌کند که تصور گرايي او دقيقا همان تلقي مردم عادي از واقعيت است و به هيچ وجه عقيده و موضعي نامتعارف نيست.