يكي از خصلت‌هاي شعر منثور، اين است كه دست شاعران را در بهره‌گيري از امكانات پنهان و آشكار زباني باز مي‌گذارد. دستگاه واژگاني زبان فارسي از هر جهت، آمادگي لازم و كافي را براي يك چنين اشعاري دارد، هم قدرت آهنگ‌سازي آن بسيار زياد است و هم در ذرات خود، لبريز از ايماژهاي طبيعي و شاعرانه است.