مي‌دوني، وقتي بزرگ شدم و پا جاي پاي بابا سوير گذاشتم يه چيزي رو ياد گرفتم. زندگي فرقي با سينما نداره. هر صحنه موسيقي مخصوص خودش رو داره، و اون موسيقي براي همون صحنه ساخته شده، به طريقي درش تنيده شده كه ما متوجه نمي‌شيم. فرقي نمي‌كنه چقدر عاشق ملودي روزهاي از دست رفته هستيم يا چقدر ترانه روزهاي پيش رو را مجسم مي‌كنيم، ما بايد با موسيقي امروز برقصيم، وگرنه هميشه ناهماهنگ و خارج از ريتم خواهيم بود، در چيزي دست و پا خواهيم زد كه با لحظه هم‌خواني ندارد...