آري! سفر، چه بيروني باشد و چه دروني، مايه‌ي پختگي و پروردگي و پالودگي سفرگر از كاستي‌ها و سستي‌ها و ناراستي‌ها مي‌تواند شد و او را به بهي و مهي، مي‌تواند رسانيد؛ از آن است كه سعدي ستوده‌سخن، در آغازينه‌ي غزلي، چنين از سودهاي بسيار سفر ياد آورده است؛ لخت نخستين اين آغازينه را مي‌توان به سفر گيتيگ بازگرداند و لخت دوم را به سفر مينوي كه تنها در سرمستي و بي‌خويشتني، انجام مي‌تواند پذيرفت: بسيار سفر بايد تا پخته شود خامي؛ صوفي نشود صافي تا در نكشد جامي