... پس تنها يك فلسفه‌ي حقيقي وجود دارد: خوش باش. بيدار باش، زيرا از خواب، گل شادي كس شكفته نمي‌شود. از ديروز سخن مگوي، زيرا امروز خوش است. من هرگز غم دو روز بر خاطرم نمي‌گذرد. «روزي كه نيامده است و روزي كه گذشت». چون عهده نمي‌شود كسي فردا را، ما همين يك لحظه از عمرمان را غنيمت مي‌شماريم، ما بايد از عمر بهره برگيريم پيش از آن‌كه روزگار خون ما را فرو ريزد، بر ماست كه خون قرابه را در قدح ريزيم. انگار كه نيستي چو هستي خوش باش.