هر يك از تابلوهاي ورمر مكان گذر و توقف براي نگاه است، زلزله‌نگار بصري‌اي كه نوعي نمايش كوچك بي اهميت را ثبت مي‌كند كه ناگهان به رده صحنه نمايش باستان رسيده است. بازيگران نمايش جلو چشممان‌اند، پنجره‌اي كه باز مي‌شود، زني كه چنگ مي‌نوازد، نوري كه در جايي قرار مي‌گيرد، نواري صورتي در ميان گيسوان. بخش اعظم جاذبه‌اي كه نقاشي ورمر اعمال مي‌كند به سبب مدرن بوردن اين صحنه‌هاي معمايي زندگي معمولي است كه پيش پا افتادگي آن و نيز كنشي معلق جايشان را به عمل ديدن مي‌دهند.