بي‌سبب نيست اگر شروه‌سرايي را تجلي‌گاه عرفان مي‌ناميم؛ چراکه صوفيان نيز در محفل خود با توسل به سماع، به عالم وجد و سرمستي وارد مي‌شوند. درست همان کاري که شروه‌خوان جنوبي با اداي کلمات دوبيتي حالتي سودايي و ماورايي را به وجود آورده و به شنونده منتقل مي‌کند تا بدين‌ترتيب با شور و شيدايي شعرش، او را از نشيب صحو به فراز سکر و مستي عروج دهد... بيشترين احساسي که بر فراز سر شنونده يک شروه هنرمندانه چتر مي‌گشايد، احساس سنگين و باشکوه فراق و هجران است. به ندرت مي‌توان يک دوبيتي را سراغ گرفت که طعم تلخ فراق ندهد و يا دست‌کم در يک مصرع به آن اشاره نشده باشد. در اينجا مي‌توان پرسيد که چرا اين عنصر تلخ و جان‌گذار بدين‌سان بر پيکره دوبيتي‌هاي شروه چيره گرديده است...؟