به محض آن كه اتاق پر مي‌شد، درها را مي‌بستند و گاز از دريچه‌اي تزريق مي‌شد. بر روي دري كه هوا از آن عبور نمي‌كرد، يك سوراخ چشمي قرار داشت كه مردان اس اس از آن مي‌توانستنذ صحنه جان كندن را ببينند. در جريان تزريق گاز، صداي بلند موتورها و آژيرها مانع آن مي‌شد كه فرياد مرگ قربانيان درمانده به گوش كسي رسد. به طور ميانگين حدود 20 دقيقه طول مي‌كشيد تا در اتاق گاز ديگر كسي نجنبد. سپس درها با مي‌شد تا پس‌مانده گاز به فضاي باز جاري شود. در اتاق‌هاي گاز مدرن‌تر، تخليه هوا با هواكش صورت مي‌گرفت. زندانياني ديگر موظف بودند دندان‌هاي طلا را از دهان‌ها و حلقه‌ها را از انگشتان جنازه‌ها بيرون كشند و موهايشان را بزنند. در نهايت جنازه‌ها در مرده‌سوزخانه سوزانده مي‌شدند. اگر ظرفيت كوره‌هاي مرده‌سوزي كفايت نمي‌كرد، گور جمعي جايگزين مي‌شد. حتا پس از آن كه كوره‌ها چنان افزايش يافتند كه براي سوزاندن 4500 جنازه در روز ظرفيت داشتند در دوران اوج نابودي سرعت كشتار به حدي بود كه از توان مرده‌سوزخانه فراتر مي‌رفت.