هنر پير شدن از مجموعه هنرهاي شوپنهاور، فيلسوف شهير آلماني، دربردارنده واپسين نوشته هاي هشت سال آخر زندگي فکري فلسفي اوست در موضوعات مختلف. او در اين کتاب، در خلال پاره نوشته هاي گاه بلند و اغلب کوتاه، به مرور در سال ها انديشه ورزي خود مي پردازد و بر خلاف معمول بسياري از ديگر متفکران، در ايستگاه آخر زندگي، باز هم مي کوشد باريک بيني هاي پيشين در آثار ديگرش را تبيين و تشريح کند، بسي ناگفته ها را بازگويد و از اين رهگذر خود را از سکون پيري برهاند. شوپنهاور در اينجا هم مثل ساير نوشته هاي خود، همچنان عريان و مغرور و ساده و پرمغز مي نويسد، و به هيچ وجه، در تسليم و وانهادن به اقتضائات سني، نه بوتيمار غمخواري نشسته بر ساحل اندوه است و نه مردم گريز تائب عصبي و چشم به راه سرودن غزل خداحافظي، بلکه فرزانه اي است پير و خشنود و چابک انديشه که مي کوشد با رويکرد عملي و متفکرانه به مفهوم کهن پيرسالي يا سالخوردگي، تا حد ممکن از آن به عنوان دوراني شيرين و پرثمر ياد کند.