چیزی که این تصویرهای فتوگرافیک را بیش از همه آزاردهنده و تاثیر گذار میکند، بیحرکتی و سکون مرگبارشان است. زلیگ از آنجا به ما خیره میشود، صورتش حکایت از نگاهی جستوجوگر دارد، گویی حس میکند حالا همین لحظه بخشی از خود ناپایدارش را به دام انداختهایم... در یکی از این عکسها زلیگ وحشتزده به نظر میرسد... مانند کادر ثابت یک درام، عکس ساکنی از یک لحظهی دردناک که... به طرزی تکاندهنده دارای نوعی زیبایی خاص خود است و ما مبهوتتر و پریشانتر از آن هستیم که واقعیاش تلقی کنیم... لئونارد زلیگ شخصیتیست که از جریان فیلم جلو میافتد، به همراه نورپردازی، فوکوس و آخرین کات تغییر میکند... به نظر میرسد که زلیگ میگوید تاریخ منو محو میکنه. تنها چیزی که باقی میمونه و همیشه حضور داره، فیلمه.
