کتاب هرس را مي‌توان به طور خلاصه در يک جمله فشرده کرد: روايت يک زندگي از ميان هزاران زندگي، پس از عبور از بحراني جمعي. هرس داستاني واقع‌گرا و گزنده‌ست از زندگي زوجي خرمشهري که در سال‌هاي ابتدايي جنگ فرزندشان را از دست داده‌اند و حالا پس از تمام‌شدن جنگ، انگار نمي‌توانند با زندگي کنار بيايند. کشمکش اصلي داستان از آن‌جا شروع مي‌شود که پاسخ روحي نوال و رسول به زندگيِ پس از پايان‌يافتن جنگ، متفاوت است. هرکدام از آن‌ها مسيري جداگانه را براي کنارآمدن با سال‌هاي پس از بحران برمي‌گزينند و اين گسستي محتوم به نظر مي‌رسد. نسيم مرعشي نويسنده‌ي خوزستانيِ جواني‌ست که خود در اوائل کودکي جنگ را تجربه کرده و شايد به همين دليل فضايي که از جنگ ساخته تا اين حد واقعي و دقيق است. روايتي از اين جهت متفاوت که با خودِ جنگ کاري ندارد، بلکه با ويرانه‌هاي انسانِ پس از جنگ سر و کار دارد. فضايي که درون شخصيت‌هايش همان‌قدر غبارآلوده‌ست که مکان‌هايش هستند. کساني که نوشته‌هاي احمد محمود يا اسماعيل فصيح را مي‌پسندند، ممکن است هرکدام از زوايايي با کتاب هرس نيز ارتباط عميق‌تري برقرار کنند. اما مخاطبان نسيم مرعشي بهتر است بدانند که فضاي اين کتاب به طور کلي با کتاب قبلي نويسنده (پاييز فصل آخر سال است) متفاوت است.