درحالي‌كه اپيدمي بي‌سابقه‌ي جهاني سرتاسر اين سياره‌ي خاكي را درمي‌نوردد چه كسي بهتر از اسلاوي ژيژك، فيلسوف پرآوازه و ناآرام و پرانرژي اسلوونيايي قادر است تا با تعمق فلسفي از معاني ژرف و پنهان اين رخداد پرده بردارد، در دل پارادوكس‌هاي گيج‌كننده‌اش غور نمايد و تا عمق پيامدهايش انديشه‌ورزي كند؟ اكنون در زمانه‌اي زندگي مي‌كنيم كه بزرگ‌ترين رفتار سرشار از عشق و محبت ما دوري جستن از عزيزانمان است، زمانه‌اي كه در آن دولت‌هايي كه تاكنون به كم كردن بي‌رحمانه‌ي هزينه‌هاي خدمات رفاه عمومي شهره بودند به يك‌باره مي‌توانند تريليون‌ها دلار را براي رفاه عمومي به گردش درآورند، زمانه‌اي كه دستمال توالت بسان كيميا با ارزش و كمياب است و دوراني كه به گفته‌ي ژيژك تنها راه‌حل پرهيز از سقوط به ورطه‌ي بربريسم جهاني، نسخه‌اي نوين از كمونيسم ‌است. ژيژك با شور و اشتياق خارق‌العاده‌اش به قرينه‌سازي و قياس در فرهنگ عامه، كتابش را با بهره‌گيري از عبارات و تمثيلات گونه‌گون و بي‌شماري از كوئنتين تارانتينو و جرج ولز تا هگل و ماركس و ديگر متفكران به رشته‌ي‌ تحرير در مي‌آورد تا تصوير ي موجز و جذاب از بحراني به دست دهد كه همچنان رو به گسترش است و همه‌ي ما را در بر خواهد گرفت.