با پايان قرن بيستم، سوال اصلي در مورد مساله‌ي جمعيت اين است كه چگونه مي‌توان از افزايش جمعيت جهان به بيش از 20 ميليارد نفر در پايان قرن بيست‌ويكم جلوگيري كرد. طي دو دهه‌ي اخير پيش‌بيني‌هاي جمعيتي حاكي از اين هستند كه تغيير جمعيتي، از الگوي رشد مداوم، به الگوي كاهش و پيري جمعيت، در حال گذار است. در حال حاضر در اكثر كشورها جمعيت در سن كار بيش‌تر از جمعيت وابسته است. به‌طوري كه در كل دنيا، تعداد افراد در سن كار، 5 برابر جمعيت افراد بالاي 60 سال است. اين نسبت در سال 2050 به زير 3 برابر مي‌رسد. اين نسل‌ها به سنين پيري وارد خواهند شد و در بسياري از كشورها از مزاياي افزايش عمر بهره‌مند خواهند شد و بسياري از آن‌ها تا هشتاد و نود سالگي را تجربه خواهند كرد. بنابراين، چالش اصلي اين است كه چگونه در دوران زندگي، مي‌توان در رفاه زيست. اين رفاه شامل افزايش اميد به زندگي سالم، كاهش نابرابري بين نسل‌ها و هم زمان كسب اطمينان از اين است كه بين نسل‌ها برابري وجود دارد. اين نسل‌ها به مثابه منابع جامعوي هستند كه جايگزين نسل‌هاي بزرگ‌تر خواهند شد. سوال اين است كه كشورهاي مختلف كه در طي مراحل متغيري از گذر سني هستند، با اين چالش‌ها چگونه مواجه خواهند شد؟