«از بعد از 4 ژوئن، همكارانش را در راديو پكن يك به يك تحت فشار قرار داده بودند كه نكوهش‌نامه‌هايي عليه جنبش دانشجويان بنويسند. چند نفري تصفيه شده بودند. زندگي ادامه پيدا كرده بود؛ به عقب سريده بود. لينگ مي‌دانست تنها كمي زمان مي‌برد تا خودش نيز تسليم شود. در نشست‌هاي مطالعات سياسي جديد، كه براي همه اجباري بود، به آن‌ها دستور داده بودند به حمايت خود از حزب سوگند بخورند. اگر كسي اعتقاداتي ديگرگونه داشت، روياهايي ديگرگونه داشت، جامعه مي‌توانست اطمينان پيدا كند كه ديگر شغل يا فضايي برايش وجود ندارد. چه راحت زندگي روزمره از سر گرفته شده بود...»