شمع را كه خورشيد هديه مي‌دهي، از سر انگشتان سوخته‌ات مي‌فهمد كه چند يلدا را، با كبريت‌هاي نمور و يكي سنگ چخماق سر كرده‌اي. برگ را كه به جنگل هديه مي‌دهي، به نيم نگاهي در مي‌يابد چند بارت به خاك افكنده‌اند، صحرا زادگاني كه قيم درختانند.