فيلسوف فرهيخته تنها مي‌تواند از قدرت زبان طبيعي براي توصيف، اگر نه واقعاً براي ساختن جهان، شگفت زده شود. قدرت زبان تا جايي که در تاريخ طبيعي و علم نيز پيش روي کرده است به اندازه کافي تأثيرگذار است، اما ظرفيت تجلي قوه زباني انسان زماني خود را نشان مي‌دهد که به قلمروهاي اجتماعي و فرهنگي روي مي‌آوريم، جايي که زبان نقش سازنده‌اي را ايفا مي‌کند. جاي تعجب نيست که يونانيان باستان هم زبان و هم خود عقل را تحت يک اصطلاح واحد يعني لوگوس درک مي‌کردند! حال در ريشه همه اين‌ها، کارکرد دلالتي خود کلمه نهفته است. بنابراين رشته نشانه‌شناسي که ماهيت نشانه‌ها و فرآيندهاي شکل‌گيري آن‌ها جهت درک پرورش يافته دانش و زندگي را مطالعه مي‌کند، بايد براي ذهن هيجان‌انگيز و کليدي باشد. از اين رو، زماني که يک شخصيت ادبي مشهور مانند اومبرتو اکو، رمان‌نويس ايتاليايي، نوشتن شرحي از اين پديده‌ها را در اثري مثل اين کتاب به عهده مي‌گيرد، بايد از آن استقبال کرد.