چيني‌ها معتقدند براي اين‌که بر هيولا تسلط يابيم، قبل از هر کاري بايد نخست زيبايش کنيم. در اين لحظه مطمئن بودم که درکش نکرده‌ام. من زندگي را «درک نکرده‌ام» و تمامي مردم کره‌ي زمين آن‌را درک کرده‌اند. آن‌ها کتاب راهنما گرفته‌اند. مردم نامه‌اي دريافت کرده‌اند که يادشان مي‌دهد چگونه به مکالمه‌ها‌ي طنزآميز وارد شوند. آن‌ها شيوه‌نامه‌هاي انتخاب بهترين مسير شغلي را دريافت کرده‌اند. به‌نوعي به‌ نظر مي‌رسد آن‌ها دليل وجود ما را مي‌دانند. لعنتي! لعنتي! چطور بايد از پسِ آنچه نامش را زندگي گذاشته‌اند بربيايم؟ يکي از فايده‌هاي خيلي مهم افزايش سن اين است که به شما مي‌فهماند هيچ کتاب راهنمايي در کار نيست. هيچ‌کس آن‎را ندارد! هيچ‌کدام از ما نمي‌دانيم داريم چکار مي‏‌کنيم! مسئله اين است که تمام تلاش‌مان را به کار مي‌گيريم تا طوري به نظر برسيم که انگار کتاب راهنما را دريافت کرده‌ايم و قطعاً بلديم چطور اين مسخره‌‎بازي را ـ که نامش را زندگي گذاشته‌اند ـ به انجام برسانيم. به‌‎جاي اين‌که به دوستان‌مان بگوييم نااميدانه تنهاييم، فقط لبخند روي لب‌مان مي‌نشانيم و در مهماني‌هاي شام با صداي بلند پرحرفي مي‌کنيم تا به ديگران نشان دهيم خيلي به خودمان مطمئن هستيم.