در میان تمام کند و کاوها در ضعف و ناتوانی ادبیات دانشگاهی، شاید بنیادترین عامل این نابسامانی را بتوان دور ماندن ادبیات از اندیشه های علمی، نظری و فلسفی معاصر و بیاعتنایی اهل ادب و فرهیختگان دانشور با مباحث نقد و تحلیل آثار ادبی و مبانی فلسفی ادبیات، دانست.ناگفته پیداست که نقد و تحلیل علمی، منسجم، ژرف و امروزینه اثر ادبی، بدون بهرهمندی از مباحث نظری ادبیات و عدم توجه به نظام فکری مشخص و دیدگاه علمی منسجم، چندان ره بهجای نمیبرد.آشنایی آنان که در حوزه ادبیات درون دانشگاهی جای میگیرند با مباحث علمی، نظری و فلسفی، به ویژه رویگردهایی که در دهههای پایانی سده بیستم و سالهای نخستین سده بیست و یکم به سخن مشترک دانایی انسان در درک و فهم دانشهای گوناگون بشری تبدیل شده است موجب میشود پژوهشهای ادبی در این حوزه، از عقلانیت، معیارپذیری و فراگیری بیشتری بهرهمند شود.از میان این رویکردها، هرمنوتیک، جایگاهی در خور توجه دارد.این نوشتار، در پی چارهنگری همهجانبه ضعف و ناتوانی ادبیات دانشگاهی که به آن اشارهای شد نیست و میتوان آن را به مثابه گامی مقدماتی و چهبسا، نه چندان استوار در این پهنه به شمار آورد.
