در اين کتاب پس از تاملي در شعر فارسي تا مولوي،به منظور امکان مقايسه شعر مواردي با ميراث شعر قبل از او، به زبان قرآن و شيوه بياني آن،با تاکيد بر جنبه‌هايي از اين شيوه بيان که بيشتر بر ذهنيت مولوي تاثير داشته و نيز تاثير بافت حاکم بر وحي در پديد آمدن اين شيوه بيان پرداخته شده است. سپس تاثير جهان‌بيني عرفاني و تجربه‌هاي خاص متاثر از اين جهان‌بيني به منظور مقايسه آن با بافت وي و تاثير آن بر ساختار زبان مولوي دنبال شده است. در بخش بعد تاثير اين جهان‌بيني بر زبان،و تحولي که مولوي در نتيجه تاثر از بافت ناشي از آن جهان‌بيني و تجارب عرفاني در غزل پديد آورده است تحليل مي‌شود. در انجام نيز به بحث درباره اسباب ساختارشکني و صور آن که منجر به ابهام‌هاي گوناگون در غزل مولوي مي‌شود پرداخته شده است.