در این کتاب پس از تاملی در شعر فارسی تا مولوی،به منظور امکان مقایسه شعر مواردی با میراث شعر قبل از او، به زبان قرآن و شیوه بیانی آن،با تاکید بر جنبه‌هایی از این شیوه بیان که بیشتر بر ذهنیت مولوی تاثیر داشته و نیز تاثیر بافت حاکم بر وحی در پدید آمدن این شیوه بیان پرداخته شده است.سپس تاثیر جهان‌بینی عرفانی و تجربه‌های خاص متاثر از این جهان‌بینی به منظور مقایسه آن با بافت وی و تاثیر آن بر ساختار زبان مولوی دنبال شده است.در بخش بعد تاثیر این جهان‌بینی بر زبان،و تحولی که مولوی در نتیجه تاثر از بافت ناشی از آن جهان‌بینی و تجارب عرفانی در غزل پدید آورده است تحلیل می‌شود.در انجام نیز به بحث درباره اسباب ساختارشکنی و صور آن که منجر به ابهام‌های گوناگون در غزل مولوی می‌شود پرداخته شده است.
