ميليارد ها انسان به عرصه‌ي هستي پانهاده و بر پهنه‌ي اين کره خاکي مي زيند و زيسته‌اند. اما جالب است که در هر برهه از تاريخ آدميان، تنها معدودي در زيست ايشان دقيق و نقاط روشن فطرت انساني را به او يادآور شده‌اند. الگوهاي عمدتا ثابت براي رسيدن به مقاصدي معين، تعاريف مشخص از بدي و نيکي و نسخه هاي هم‌شکل چگونه گذارندن سال هاي عمر، بر توانايي انسان در تحليل بهترين مسير به کمال هستي او پرده مي‌افکنند و موجب مي‌شوند هر دگردگوني در آن ها تبديل به يک جريان فکري شود. اسپينوزا از آن دسته متفکراني است که گويا با نشستن درون منشوري آينه‌اي، بازتاب بي‌انتهاي زواياي مختلف مهم ترين مفاهيم انساني را که منجر به ارائه‌ي درک روشن‌تري از آن ها مي‌شود، مي‌بيند و اين رسالت را بر دوش خود حس مي‌کند که آن الگو ها و نسخه هاي همه گير خردي را که بعضا پيشينه‌ي تکرارشان به بلنداي تاريخ آدمي است، با آنچه مي‌بيند و عموم فرصت ديدنش را نداشته‌اند تغذيه کند.