ويکتور هوگو در ژوئيه‌ي 1866، در بروکسل، نگارش مردي که مي‌خندد را آغاز مي‏کند و دو سال بعد، در اوت 1868، آن را به پايان مي‏رساند. اين کتاب آخرين رماني است که هوگو دور از وطن نگاشته است. او در اين اثر بيش از هر اثر ديگرش به مخالفت با اشراف‏سالاري بر مي‏خيزد و اشرافيت قرن نوزدهم انگلستان را به نقد مي‌کشد. هوگو در نامه‏اي به اُگوست واکري، شاعر و روزنامه‏نگار فرانسوي سده‌ي نوزدهم، مي‏نويسد: «اين کتاب شرح‌حال انگلستان نيست، شرح‌حال بشريت است. مردي که مي‏خندد اثري انساني است.»