سفرنامه به‌طور بسيار ساده و بي‌آلايشي نوشته شده و از نقطه‌ي نظر ادبي موقعيت خيلي ممتاز و بلندي را دارد و با وجود اين‌که خود در عداد اولين کتاب‌هايي است که پس از استيلاي عرب به ايران در زبان فارسي نوشته شده و با وصف مغايرت لهجه‌ي آن زمان با لهجه‌ي امروزي فارسي از حيث ترکيب الفاظ و تلفيق عبارات و نسج جمل طرز نگارش آن به قدري دلچسب و شيرين است که خوانندگان امروزي را از مطالعه‌ي آن اصلا غرابتي احساس نمي‌شود و بارزترين صفتي که سفرنامه و بالجمله ساير آثار ناصرخسرو را امتياز مخصوص داده و آن‌ها را از مصنفات ديگر نويسندگان آن عهد جدا مي‌کند اين است که ايشان الفاظ عربي را به قدري کم در نوشته‌هاي خود به کار برده است که حتي نويسندگان دورهي حاضر را نيز شايد کمتر ميسر تواند شد. اين کتاب شامل روشنايي‌نامه و سعادت‌نامه نيز مي‌باشد. آنچه از متن روشنايي‌نامه مستفاد مي‌شود، ناصرخسرو اين مثنوي را در نتيجه‌ي حال مکاشفه‌اي که شبي بر وي روي داده و در وي حاصل نموده است تصميم کرده و آن را در يک هفته به نظم آورده است. اما سعادت‌نامه يک مثنوي عبارت از سي باب مختصر در موعظه و نصيحت و تهذيب اخلاق است ولي از حيث متانت لفظ و معني فرق زياد با مثنوي روشنايي‌نامه دارد به‌طوريکه شايد مي‌شود گفت که تاريخ تحرير آن خيلي مقدم به روشنايي‌نامه است.