مجتبي آقا بزرگ علوي شهرت يافته به «بزرگ علوي» نويسنده واقع گرا، سياست مدار ، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسي بود که بيش از چهار دهه از نيمه‌دوم سده بيستم را در آلمان زيست و به ترجمه، نقد و فرهنگ نامه‌نويسي نيز پرداخت. او را به همراه صادق هدايت و صادق چوبک از پدران داستان نويسي‌نوين ايراني مي دانند. وي با گرايش‌هاي رمانتيکي که در روحيه ايراني ريشه دارد و با نثري که طنين زيبا پرستانه اي دارد، در داستان پردازي‌هايش به نوآوري گرايش ويژه اي داشت. در بيشتر آثارش، ابتدا گره‌اي هست و حادثه اصلي پيش‌تر روي داده است و راوي، حادثه داستان را بازسازي مي کند. اين شگرد را اساسا ويژه ادبيات پليسي مي‌دانند.