رابطه ميان جنبه خلاقانه و جنبه نقادانه تقكر غالبا به درستي فهميده نمي‌شود. اين بدفهمي تا حدود زيادي نتيجه تصويري است كه رسانه‌هاي گروهي از اشخاص خلاق و نقاد عرضه مي‌كنند. رسانه‌ها همواره شخص خلاق را شبيه يك دانشمند خل‌وضع نشان مي‌دهند كه قدرت تخيل بالايي دارد و خودجوش، هيجاني، و سرچشمه انديشه‌هاي نادر است. اما غالبا در عالمي ديگر سير مي‌كند و از واقعيت‌هاي روزمره فاصله دارد. در عوض، شخص نقاد را، به غلط، شخصي صرفا ايرادگير، شكاك، منفي‌نگر، خرده‌گير، انعطاف‌نا‌پذير، و عيب‌جو نشان مي‌دهند. در نگاه اول به نظر مي‌رسد كه تفكر نقادانه و تفكر خلاقانه با هم ارتباطي ندارند يا حتي در تضاد با يكديگرند. ظاهر قضيه اين است كه تفكر نقادانه خودآگاه و قابل آموزش است و تفكر خلاقانه ناخودآگاه و غير قابل آموزش. اين ديدگاه كاملا غلط نيست، اما بهره بسيار اندكي از حقيقت دارد. حقيقت نهفته در ديدگاه ياد شده اين است كه هيچ شيوه شناخته شده و مشخصي براي ايجاد خلاقيت نبوغ‌آميز در افراد وجود ندارد. با اين حال، راه‌هايي براي آموزش همزمان تفكر نقادانه و خلاقانه وجود دارد. اين كتاب رابطه ميان وجه خلاقانه و وجه نقادانه تفكر را بررسي مي‌كند و نشان مي‌دهد كه تفكر نقادانه و خلاقانه نيازمند يكديگرند. همچنين نشان مي‌دهد كه ذهن‌هاي بزرگ در نتيجه به كارگيري همزمان تفكر نقادانه و خلاقانه پديد آمده‌اند.