«در دنيا چنان دلاوري را به من نشان دهيد که بيست‌وپنج سال از ايل و اوبه‌اش آواره شده و با همسرش در غارهاي تاريک، جنگل‌هاي انبوه و کوه‌هاي پربرف مسکن کرده باشد. در دنيا چنان رزمنده‌اي را به من نشان دهيد که بر گرده‌ي اسب پا به سن گذاشته، بر گرده‌ي اسب جنگيده، بر گرده‌ي اسب پير شده و بر گرده‌ي اسب مرده باشد. ترانه‌ها و نغمه‌هاي سروده شده براي چنين قهرمان خلق و همسر همرزمش زماني با لالايي مادرم آميخته و به گهواره‌ي من روان شده بود. اينک مي‌خواهم اين سرودها را از زبان خودم بخوانم. نمي‌دانم تا سرانجام بردبار خواهيد ماند؟