انسان‌شناسي‌ شناختي يكي از حوزه‌هاي نسبتا جديد در مطالعات شناختي و علم انسان‌شناسي است كه بيان‌گر تعاملات ميان‌رشته‌اي براي فهم شناخت است. اين شاخ علمي سابقه چنداني در ايران ندارد. انسان‌شناسي ‌شناختي به دنبال فهم فرآيندها و قواعدي است كه در تعامل ميان ذهن و فرد و نظام فرهنگي و بنيان‌هاي زيستي آن جامعه فرآيندهاي توليد، كسب، و كاربرد دانش و معنا را در كنشگران اجتماعي سامان‌دهي مي‌كنند. هرچند اين حوزه‌ي علمي بيشتر بر مقوله‌ي زبان به عنوان بستر و بازنماي اصلي فرآيندهاي شناختي تاكيد دارد، اما در تحقيقات اخير، انسان‌شناسي ‌شناختي به دنبال فهم فرآيندهاي توليد معنا در همه‌ي وجوه حيات انسان است. مطالعات شناختي، هرچند در قالب انسان پر دسترس‌ترين امكان را براي مطالعه‌ي ساز و كارهاي آن‌چه انديشه مي‌ناميم به ما مي‌دهد، اما مفهوم انديشه و از آن بيشتر مفهوم شناخت را به سختي در چهارچوب‌هاي جديد علمي مي‌توان به انسان خلاصه كرد. در حقيقت، دستاوردهاي مهمي كه رفتارشناسي جانوري داشته، آن است كه بتوان مسئله شناخت و ساز و كارهايش را در چشم‌اندازي از تاريخ حيات قرارداد.اين كتاب تلاشي براي توسعه دانش انسان‌شناسي‌ شناختي و قابليت‌هاي آن براي فهم ذخيره غني نظام‌هاي شناختي در بستر فرهنگي ايران است.