جامعه‌شناسي يكي از اصلي‌ترين رشته‌هاي علوم اجتماعي در ايران از بدو شكل‌گيري و توسعه‌اش در معرض چالش‌هاي اساسي قرار گرفته است. سخن از چالش‌هايي چون «بحراني بودن»، «ناكارآمدي»، «مشكلات ساختاري و سازماني»، و در نهايت «پايان جامعه‌شناسي» موجب شده است تا درك روشني از نحو ظهور و توسعه و مشكلات آن فراهم نشود. در حالي كه شواهد متعدد نشان از اثرگذاري اين علم در فهم تحولان اجتماعي و فرهنگي از يك طرف و سازمان اجتماعي از طرف ديگر دارند. بدين لحاظ مي‌توان مدعي شد كه جامعه‌شناسي علمي است متعامل با نظام اجتماعي كه در مسير حركت از ساحت بسيط و تك‌ساحتي به پيچيده و محوري دچار مجموعه‌اي از رنج‌ها شده است. اين رنج‌ها ريشه در نحوه ظهور و توسعه، مناسبات دروني آن، نوع رابطه‌اش با نظام سياسي و فرهنگي، و نحوه برخورد و داروي اصحاب علوم و معارف ديگري چون فلسفه، روانشناسي، علوم سياسي، ايدئولوژي‌ها و ... دارد. هر يك از اين حوزه‌ها و فضاها رنج و غم و مشقت متفاوتي براي جامعه‌شناسي به ارمغان آورده‌اند. در اين كتاب سعي شده است تا ضمن اشاره به اين رنج‌ها و نحوه اثرگذاري بر كالبد كلي جامعه‌شناسي، امكان‌هاي خروج و سازماندهي آن مورد مداقه قرار گيرد.