اعتراف مي‌کنم هنوز آن خانه‌ي ويران در ذهنم زنده است و هنوز حسن و عاليه در حوضش خفته‌اند و هر از گاهي بيدار مي‌شوند، معرکه مي‌گيرند، خسته مي‌شوند و باز مي‌خوابند؛ «خواب دبش کلفت‌کُش». هنوز خانه‌ي ويران سرپناهِ نرگس و شريف است و آن دو چاره‌اي ندارند جز آشتي با گذشته؛ آشتي با تاريخ.