برخلاف تصور بيشتر افراد، شکسپير نمايشنامه‌هايش را به زبان ثقيل و غيرقابل‌فهم و همچنين براي مخاطبان خاص نمي‌نوشت. مخاطبان او از تمام اقشار جامعه بودند - از نخبگان گرفته تا مردم کوچه و بازار - و هدف از نوشتن نمايشنامه‌ها سرگرم کردن مردم بود. با اين اوصاف، چطور امکان داشت مخاطب بدون راحت فهميدن ديالوگ‌ها سرگرم شود؟