برخلاف تصور بیشتر افراد، شکسپیر نمایشنامههایش را به زبان ثقیل و غیرقابل فهم و همچنین برای مخاطبان خاص نمینوشت. مخاطبان او از تمام اقشار جامعه بودند - از نخبگان گرفته تا مردم کوچه و بازار - و هدف از نوشتن نمایشنامهها سرگرم کردن مردم بود. با این اوصاف، چطور امکان داشت مخاطب بدون راحت فهمیدن دیالوگها سرگرم شود؟
