اكنون سوال اين است كه آن كه من و تو انسان بالغ در جست و جويش هستيم و برايمان به عنوان يك ضرورت و نياز مطرح است، كدام جنبه دوستي است؟ آيا دوستي‌اي كه ما اكنون مي‌طلبيم آن چيزي است كه زماني به حكم كيفيت‌هاي فطري به آن نياز داشته‌ايم، يا دوستي به عنوان يكي از ابزار و اجزا شخصيت؟ واضح است كه آن نياز فطري اوليه اكنون ديگر در ما نيست. زبرا سال‌هاست كه از وضعيت ناتواني جسمي و روحي خارج شده‌ايم و در حقيقت نياز فطري به دوستي و حمايت نداريم. ما اكنون دوستي به عنوان يك نياز شخصيتي را با دوستي به عنوان يك نياز فطري اشتباه مي‌گيريم.