اگر ما از فريب زمان آزاد مي‌شديم رابطه‌مان با من، با اين عفريتي كه در وجودمان لانه كرده است يك كيفيت همين الان و همين‌جايي پيدا مي‌كرد. اي كاش به آن درجه از ادراك و آگاهي مي‌رسيديم كه مي‌ديديم اين عفريت چگونه دارد با فريب زمان زندگي ما را مي‌بلعد و تباه مي‌كند. چگونه دارد زندگي ما را در پوچي هدر مي‌دهد. چگونه يك زندگي سطحي، نمايشي و پرنكبت را بر ما تحميل كرده است و ما داريم در فريب فرداي اين عفريت، زندگي واقعي و پرمعنايي را از دست مي‌دهيم.